... Μια φορά, επειδή κόντευε να σπάσει η καρδιά του από τον πολύ πόνο, ξαναπήγε στο εκκλησάκι του και άρχισε να προσεύχεται με πολλά δάκρυα στην Παναγία και να ασπάζεται την εικόνα της στο τέμπλο. Κατέφευγε στην Παναγία, αφού η ίδια του είχε πει να έχει την ελπίδα του σ’ Αυτήν.

Για μια στιγμή, κουράστηκε και κάθισε στο στασίδι. Ξαφνικά η εικόνα Της στο τέμπλο άστραψε φως και τότε η μορφή Της πήρε κανονικές διαστάσεις και δεν ήταν εικόνα πλέον, αλλά ζωντανή μορφή. Η Παναγία του εφανερώθηκε κανονικά. Ήταν τόσο όμορφη και τόσο φωτεινή, που δεν μπορούσε να Την κοιτάξει, επειδή το Θείο Βρέφος στην αγκαλιά Της άστραπτε σαν τον ήλιο. Τον γέμισαν με τόση αγάπη Θεού, που ένοιωθε ότι δεν είχε την βαρύτητα του σώματός του και θαύμαζε έξαλλος. Τότε τον κατεφίλησε η Παναγία και επλήσθει αρρήτου χαράς και ευωδίας και του είπε με φωνή γλυκυτέρα του μέλιτος:

- Δεν σου είπα να ελπίζεις σε μένα; Γιατί απελπίζεσαι;

Και άπλωσε τα χέρια Της, για να του δώσει τον γλυκύτατον Ιησού μας, αλλά από την έκπληξη έμεινε ακίνητος. Τότε τον πλησίασε εκείνο το ουράνιο Βρέφος και τον χάϊδεψε σ’ όλο του το πρόσωπο και αυτός φίλησε το παχουλό χεράκι Του, σαν να είναι ζωντανό ...

 

Απόσπασμα από το βιβλίο «Ο γέροντας μου Ιωσήφ ο Ησυχαστής και Σπηλαιώτης (1897-1959)», Γέροντος Εφραίμ Φιλοθεΐτου.