...Πριν από μια βδομάδα καθόμουν στο στασίδι. Διάβαζαν οι πατέρες, λειτουργούσε ο Ιωσήφ. Δεν έβλεπα, δεν άκουγα. Ε, παιδί μου, μου ήρθε μια λύπη, σαν ένα παράπονο. «Θεέ μου, λέω, μη με εγκαταλείπεις. Δος μου καλύτερα το ποδάρι, το έχω από 15 χρονών. Τώρα έκλεισαν οι πληγές. Να μη μπορώ να αυτοεξυπηρετούμαι; Να’ ρθει άλλος να με καθαρίζει να με πλένει… Θεέ μου, δεν μπορώ αυτό. Άλλο σταυρό να μου δώσεις». Και πήγα στο δωμάτιο, προσευχήθηκα και είπα: «Όχι όπως εσύ θέλεις, όπως θέλει ο Θεός». «Θεέ μου, αναιρώ το λόγο μου. Ό,τι θέλεις εσύ να μου δώσεις. Να ‘ναι ευλογημένο. Μόνο, Θεέ μου, να μου δώσεις υπομονή. Άνθρωπος είμαι κι εγώ. Έχω κι εγώ τις ασθένειές μου. Υπομονή θέλω. Θέλεις να στραβωθώ; Να’ ναι ευλογημένο. Να μην ακούω; Να’ ναι ευλογημένο. Μόνο να μου δώσεις υπομονή. Γιατί έρχεσαι σ’ ένα τέρμα και τελειώνει η υπομονή. “Ηλί, Ηλί, λαμά σαβαχθανί;”» Είδες; Δεν το είπε για τον εαυτό του, για μας το λέει. Και τότες ένα κομποσχοινάκι, ένα μνημόνευμα, αυτό έρχεται στη δύσκολη ώρα και σε βοηθάει...

 

Άγιος Εφραίμ Κατουνακιώτης