“Πατέρα,

Συγχώρα με που και σήμερα δεν βρήκα χρόνο να σου μιλήσω πιο νωρίς. Κακώς δεν το έκανα. Το’ χα πολλή ανάγκη…

Με την ψυχή μου κουρασμένη έρχομαι μπροστά και σου μιλώ, Πατέρα. Την ψυχή μου τη νιώθω και σήμερα βαριά.

Άγχος, γκρίνια, άσκοπα γέλια. Μαλώματα, παρεξηγήσεις, μέριμνες… Καταπιάστηκα και σήμερα με ένα σωρό “πολλά”, Πατέρα. Ούτε σ’ αυτό σε άκουσα. Δεν σε εμπιστεύτηκα. Δεν αφέθηκα σε σένα. Τ’ αδέρφια μου τ’ αδίκησα και σήμερα, Πατέρα. Άλλον, με κάποιον λόγο μου. Άλλον, με μια ματιά μου. Άλλον, που δεν ήτανε μπροστά, τον έκρινα. Τον κουτσομπόλεψα. Δεν είδα τα δικά μου χάλια.

Ξέρω πως δεν το αξίζω τίποτα να σου ζητώ… Αλλά σκέπασέ μας και τη νύχτα αυτή, όλους μας, Πατέρα. Εμένα τον ελεεινό, την οικογένεια, τους φίλους μου, τους γύρω μου, την Πατρίδα, και όλον τον κόσμο σου, Πατέρα.

Θέλω να σου πω κι ένα ευχαριστώ. Ένα ευχαριστώ για όσα μου προσέφερες. Ένα ευχαριστώ που καταδέχεσαι και μ’ αγαπάς, ακόμα και όταν σε σταυρώνω.

Κλείνοντας, μια χάρη σου ζητώ.

Θέλω δεν θέλω, σώσε με.

Μόνο αυτό.

Θέλω δεν θέλω, σώσε με, Πατέρα...”

Ελευθέριος Γ. Ελευθεριάδης, Ψυχολόγος M.sC.

“Πάλι απ’ την αρχή. Κείμενα για το καθημερινό και το αιώνιο”. Εκδόσεις Εν Πλω.