«Άσπιλε Παρθένε Θεοτόκε, πες σ’ εμάς, τα παιδιά σου, πώς αγαπούσες τον Υιό σου και Θεό, όταν ζούσες στη γη; Πώς χαιρόταν το πνεύμα σου για το Θεό και Σωτήρα σου; Πώς αντίκριζες την ομορφιά του προσώπου Του; Πώς σκεφτόσουν πως Αυτός είναι Εκείνος, που Τον διακονούν με φόβο και αγάπη όλες οι δυνάμεις των ουρανών;

Πες μας, τι ένιωθε η ψυχή σου, όταν κρατούσες στα χέρια σου το Θαυμαστό Νήπιο; Πώς το ανέτρεφες; Πώς πονούσε η ψυχή σου, όταν μαζί με τον Ιωσήφ Τον αναζητούσες τρεις μέρες στην Ιερουσαλήμ; Ποιαν αγωνία έζησες, όταν ο Κύριος παραδόθηκε στη σταύρωση και πέθανε στο Σταυρό;

Πες μας, ποια χαρά αισθάνθηκες για την Ανάσταση ή πώς σπαρταρούσε η ψυχή σου από τον πόθο του Κυρίου μετά την Ανάληψη;

Οι ψυχές μας λαχταρούν να γνωρίσουν τη ζωή σου με τον Κύριο στη γη, αλλά συ δεν ευδόκησες να τα παραδώσεις όλα αυτά στη Γραφή, αλλά σκέπασες το μυστήριο σου με σιγή….»

Απόσπασμα από το βιβλίο «Ο Γέροντας Σιλουανός», Αρχιμανδρίτου Σωφρονίου, Ιερά Μονή Τιμίου Προδρόμου.