Ο θάλαμος της ψυχής μου είναι πνιγηρός και Εσύ χτυπάς την πόρτα, Φοβερό Πνεύμα Άγιον. Ένα λεπτό μονάχα, να αερίσω τον θάλαμό μου από τα ακάθαρτα πνεύματα και θα Σου ανοίξω. Γιατί, και να ανοίξω έτσι όπως είναι, δεν θα μπεις σε έναν τέτοιον χώρο γεμάτο δυσοσμία. Και θα απομακρυνθείς από την πόρτα μου για πάντα. Μόνον ένα λεπτό, Σε ικετεύω, μέγιστε επισκέπτη μου!

Αχ! ντροπή μου και θλίψη μου, πόσο αργεί να έρθει αυτή η στιγμή! Λίγο, λίγο ακόμη και ολόκληρη η ζωή μου στη γη θα χωρέσει μέσα σ’ αυτήν τη στιγμή. Όμως, Εσύ υπομονετικά περιμένεις στην πόρτα και αφουγκράζεσαι την ανάσα μου…

Θρασείς είναι οι απρόσκλητοι επισκέπτες μέσα μου, θρασείς και αναρίθμητοι. Πηγαίνω ν’ ανοίξω το παράθυρο, αυτοί μου τραβάνε τα χέρια πίσω. Πηγαίνω στην πόρτα να νοιώσω την ζωοποιό Σου παρουσία, αυτοί μου βάζουν τρικλοποδιά. Με έχουν δέσει με τη συνήθεια της απαίσιας δυσωδίας τους και φοβάμαι την φρεσκάδα, σε κάθε τι καινούργιο τρέμω. Αχ! Μόνον μην αργήσω να Σου ανοίξω την πόρτα!

... Πνεύμα πύρινο, που ποτέ δεν χωρίζεις από την Αιώνια Παρθενικότητα, εισχώρησε στην ψυχή μου και καθάρισέ την. Φώτισέ την και αρωμάτισέ την με το ουράνιο θυμίαμα. Σκήνωσε μέσα της και κάνε την δική Σου παρθένον. Για να συλληφθεί μέσα της το τραγούδι της σοφίας του Θεού. Για ν’ ανοίξει μέσα της το Όμμα της αιωνιότητος…

Εσύ, που νωρίς ορθρίζεις και ποτέ δεν κοιμάσαι, δίδαξέ με να αγρυπνώ νηφάλια και να καρτερώ υπομονετικά…

«Προσευχές στην λίμνη», Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς, εκδ. Ορμύλια.